In het kort
- Onderzoekers hebben **seismische golven** gebruikt om in detail de **onderste mantel** van de aarde in kaart te brengen.
- Zij hebben fragmenten van **tektonische platen** ontdekt op onverwachte plekken, ver van bekende **subductie**-gebieden.
- Deze stukken, die kouder en dichter zijn dan hun omgeving, roepen vragen op over hun **geologische oorsprong**.
- Meer onderzoek is nodig om deze intrigerende anomalieรซn te begrijpen.
Inhoud
Een duik in de mysterieuze diepten van de aarde
Op meer dan 2.800 kilometer onder onze voeten houdt de onderste mantel van de aarde nog veel geheimen verborgen. In dit onontdekte gebied heeft een team van onderzoekers onlangs een verrassende ontdekking gedaan. Dankzij het gebruik van **seismische golven** hebben ze deze diepe laag in kaart kunnen brengen en opvallende anomalieรซn aan het licht gebracht: stukken **tektonische platen** op plaatsen waar ze eigenlijk niet zouden moeten zijn.
Deze fragmenten, die kouder en dichter zijn dan hun omgeving, intrigeren door hun aanwezigheid in afgelegen gebieden ver van de gebruikelijke **subductie**-regio’s. Wat doen ze daar? Hoe zijn ze zo diep terechtgekomen? Deze vragen werpen een nieuw licht op de mysteries van de aardse geologie en vereisen verder onderzoek.
Als seismische golven de ingewanden van de aarde onthullen
Seismische golven, trillingen veroorzaakt door aardbevingen, beperken zich niet tot het schudden van het aardoppervlak: ze dringen door tot in de diepe lagen en onthullen fascinerende anomalieรซn. Een team van de ETH Zurich en het California Institute of Technology heeft op briljante wijze gebruikgemaakt van deze eigenschap om een ongekende kaart van de onderste mantel te maken. Deze golven, vertraagd of versneld afhankelijk van de materialen die ze doorkruisen, hebben zones aan het licht gebracht waarin ze zich onverwacht gedragen. Een doorbraak die mogelijk werd gemaakt dankzij de supercomputer Piz Daint, die in staat is om deze complexe gegevens te interpreteren.
Onverwachte fragmenten van tektonische platen
Terwijl de cartografie vorderde, kwam een grote verrassing naar voren: stukken **tektonische platen** begraven in de aardmantel. Deze fragmenten bevinden zich op meer dan 2.800 kilometer diepte en bevinden zich niet in de gebruikelijke subductiegebieden waarbij een plaat onder een andere duikt. Maar dat is nog niet alles: deze stukken onderscheiden zich ook door hun aard. Ze zijn aanzienlijk kouder en dichter, waardoor ze sterk contrasteren met het omringende materiaal. Hoe zijn deze structuren daar terechtgekomen? De onderzoekers zijn verbaasd over deze buitengewone ontdekking.
Een verspreiding die de geologische grenzen overschrijdt
Wat deze ontdekking nog intrigerender maakt, is de wereldwijde verspreiding van deze fragmenten. In tegenstelling tot wat men zou verwachten, bevinden deze stukken zich niet in de buurt van de grenzen tussen tektonische platen, zoals in de bekende subductiegebieden in de Stille Oceaan. Ze lijken eerder verspreid over de hele wereld, wat de onderzoekers voor raadsels stelt. Deze onverwachte verdeling zet aan tot een heroverweging van de dynamiek van de onderste mantel en de mechanismen die deze platen over zulke grote afstanden hebben verplaatst. Een raadsel dat voorlopig nog grotendeels onopgelost blijft.
De mysteries van de diepten: welke oorsprong hebben deze fragmenten?
Maar waar komen deze fragmenten dan vandaan? De onderzoekers opperen enkele mogelijkheden. Ze zouden het resultaat kunnen zijn van oude tektonische botsingen of andere nog onbekende processen die de planeet lang voor het huidige tijdperk hebben geschud. Er lijkt echter nog geen hypothese te zijn die volledig kan verklaren waarom ze zich zo ver van de traditionele subductiegebieden bevinden. Eรฉn ding is zeker: er is meer onderzoek nodig om deze vragen te beantwoorden. Deze plaatfragmenten kunnen een deel van ons begrip van de diepe aarde herschrijven en ons een nieuw perspectief bieden op haar dynamische en beweeglijke geschiedenis.
Deze ontdekking, op het grensvlak van de geofysica en wetenschappelijke nieuwsgierigheid, zet weer een stap in de richting van een beter begrip van deze mysteries diep in ons planeet. De antwoorden lijken echter nog steeds diep begraven te zijn.
